#salon miejski wersja 4.0 #ogródki działkowe pod PKiN #rezydencja artystyczna #ogólnodostępna zieleń #sztuka i pomidory #tunel łączący metro i MSN

Zapraszamy do stołu, do dyskusji o tym, czym powinno być centrum stolicy i jego rola w kształtowaniu wizerunku miasta. Stół nakrywamy zielonym obrusem w kratkę ogródków działkowych. Pod Pałacem wyrastają działki na sztuki. Sztukę krzewią zapraszani artyści na rezydencjach. Ich działką jest ogólnodostępna zieleń i przejście podziemne. Organizujemy sezonowe atrakcje, pamiętając, że zbiory trwają cały rok. Nie wychodzimy ze sztuką w przestrzeń publiczną. Wychodzimy przestrzenią w sztukę.

Dwupoziomowy charakter „MODziSza” zakłada przestrzeń naziemną – ogródki działkowe – jako miejsce przebywania mieszkańców i możliwości koegzystencji z artystami oraz wytworami ich praktyk. Podziemia z przestrzenią wystawienniczą łączą komunikacyjnie i funkcjonalnie stację metra z nowym gmachem MSN. Ta podwójność pozwala na wytworzenie się poziomej relacji na linii widz-twórca, nakierowanej na wzajemną obserwację i kontakt.

Zamiast grzebać przeszłość (ignorować jej “obecność”), proponujemy z niedoskonałych, wręcz osobliwych pozostałości PRL-u uczynić nasz narodowy atut, wizytówkę i w najlepszej wierze: ewenement na skalę światową. Działkowe laboratorium sztuki to nasz głos w dyskusji o przyszłość ogródków działkowych – komunalnej koncepcji mogącej doczekać się rewitalizacji i rehabilitacji. Ich rola rekreacyjna z powodzeniem może być zastosowana wobec zwykle elitarystycznie pomyślanej sytuacji odbioru sztuki współczesnej. Tym samym kolejną motywacją ulokowania „MODziSz” na Placu Defilad jest polemika z prestiżowym charakterem architektury nowego Muzeum, jak i samym Centrum, definicją gentryfikacji w praktyce. Powrót Natury staje się też powrotem do naturalności – w tak silnie skonwencjonalizowanym ekosystemie, jakim jest przestrzeń miasta – chwilą bezpretensjonalnej, ożywczej ulgi.

„MODziSz” to projekt kultywacyjny. Metafora uprawy jest o tyle uzasadniona, że miasto, zlepek dynamicznych procesów, akumulacji i zmian, to wspólna sprawa, troska, interes. Ów wspólny grunt jest zatem przedmiotem nieustannej negocjacji, a co za tym idzie, warunki jego użytkowania powinny być możliwie osiągalne dla każdego.